پارک محتشم، بارون و من...

اون بار که از تهران اومده بود با چوپان اومدیم و اینجا نشستیم، حالا امروز خیلى تنها، خیلى خیلى تنها اینجام و زیر بارون نشستم، حتى نمى تونم کتابمو از کیفم در بیارم و کمى از تنهایی در بیام.

بارون داغونش مى کنه کتاب قشنگم رو... کمى مدارا لطفا بارون مهربونم :*
 اینجا منم، مامان ها و باباهاى با حوصله که با بچه هاى ورزشکارشون تو بارون به پارک اومدن براى تمرین فوتبال، اینجا منم و فرار از روزمرگى ها... 

٢٦ سالگیم بد نبود یعنی اصلا بد نبود، فقط سن تنهایی های بیشتر و بیشترم بود، ازدواج فاطمه و سر شلوغ شدن دوست دیگه م از مهم ترین دلایلش بود، حالا روزها و شبها می گذره بی اینکه کسی جایی منتظرم باشه و قرارى براى فرداهام باشه، من اما هنوز یه اتفاق خوب رو کنارم دارم، اون یه خواهر و شریک تمام وقته برام... اگر دور شه، اگر دور شم، واقعا چیزی ازم میمونه؟ چیزی ازمون می مونه؟

من شخصیت مستقلی دارم(به گفته ی دوستان و اطرافیان) راحت از پس اتفاقات بر میام، اما از دست دادن دوستا و اطرافیان خیلی راحت از پا درم میاره... خدا تو میتونی دوستامو بهم برگردونى به واسطه ى برکت دادن به وقت و حوصله شون، من تاب و توان تلاش بیشتر برای داشتنشون رو ندارم.

بارون کم شده و میتونم از تنهایی در بیام، روزای قشنگ و بارونى رشت رو براتون آرزو می کنم^_^