دو راهى

زندگى در عین حال که ساده ست، بسیار هم پیچیده است، انتخاب مسیرى که باید طى کنیم یکى از پیچیدگى هاى بزرگ دنیاست.

این روزهاى رمضان که با سرعت گذشت من هر شبش چشم به راه بودم که دلم به سمت خیر و عاقبت به خیریم روشن شه، در واقع خدا خودش راه درست رو نشون دلم بده... بله اعتقادى به حجت باطن هم ندارم انگار، انتظار زیادیه اما مگه خدا براى درخواست هامون حد تعیین کرده؟ نکرده و منم زیاده خواهم، دست خودمم نیست! 

دوست استادم ازم پرسیده بود از این آدمهایى نیستى که مدام سر دوراهى ها می ایستن؟ پرسیده بودم چرا اینطور فکر کردن درباره م؟! گفته بودن چون من خودم از اون دست آدمهام، محتاط بودنه شاید، بدى هم نیس... حرفشو نصفه گذاشته بودم، مى دونستم چرا اینو ازم پرسیده اما نخواستم به روش بیارم. 

حالا من سر دو راهى ایستادم، البته در بهترین حالت میشه اسمش رو دو راهى گذاشت، اگر واقع بین باشم چند راهى شایسته تره! 

حالا من سر دو راهى انتخاب های بسیار متفاوت از همم، مثلا دو راهى ادامه تحصیل، یا پایان دادن بهش و رفتن به سر کار یه دو راهى عادیه، اما دو راهى که من سرش گیرم یه دوراهى خیلى پیچیده ست... ازم بر نمیاد انتخاب راه درست

مثلا من اینو تو ٢٦ سالگیم می دونم که باید یادم باشه اگه خواستم روزى تو زندگیم همراهى داشته باشم:

یا دنبال انتخاب عاقلانه باشم، یا عاشقانه... نکنم یه انتخاب منطقی داشته باشم و ازش انتظار داشته باشم مجنون و عاشقم باشه. یه آدم با منطق ابدا عاشقم نمیشه... اون منو براى یه زندگى منطقى انتخاب کرده! نه براى یه زندگى پر شور و هیجان