پاطمه

دیشب با فاطمه چت می کردیم که گفتم جای چت کردن فردا پاشو بیا اینجا(همسایه ایم تقریبا) پیاده 5 6 دقه راهه از خونه ی ما تا خونه شون، گفت باشه و حرفهاشو ادامه داد. 

دوباره گفت خدا شاهده به همین روزای عزیز اگر کسی رو انتخاب کنی و بهم نگی نمی بخشمت و دیگه نه من، نه تو... بهش گفتم خب اگر این کارو کرده باشم، الان چه کاری از دستم بر میاد؟!

گفت این کار که خیلی زود اصلا همین هفته با هم آشنامون کنی...

گفتم شاید نخواد ببینه دوستامو هنوز و گفت جالبه که همه چیز به خواست و دلخواه اونه اول کاری و توصیه کرد کمتر به خواسته های اون اهمیت بدم و به دوستام بیشتر! 

این حرفها تموم شد که گفت فلان جلسه تو تهران که بود ایکس پرسید کی میاین تهران دوباره؟

منم گفتم برنامه م مشخص نیست. وسط حرفاش تایپ کردم که خب دیگه چی؟ نوشت مگی!

تهرانیه؟! آره؟! تهرانه اون آقا؟

من هاج و واج می گفتم کی؟ چی؟ میگفت حداقل حس ششم من دروغ نمیگه معمولا، فقط بگو تهرانه؟ و به ششصد طور مختلف این جمله رو تکرار کرد، تهرانه؟ تهران هستن؟ خودش تهرانیه؟ ساکن اونجاست؟! 

گفتم اگر بود وقتی تهران بودیم تو رو می پیچوندم و می رفتم دیدنش، نه؟ گفت خب شاید اون بار شرایطش رو نداشت، شاید نمی خواستی تو روز تاسوعا ببینیش! ولی مطمینم که تهرانه و خواهش می کنم مخفی نکن چیزی رو ازم!!! :|

منتظرم بیاد و ادامه بده به اصرارش، ولی واقعا چرا یهو به ذهنش رسید کسی رو دارم که تهرانه؟! چون من ابدا حرفی از تهران نزده بودم... خودش داشت درباره ی تهران و ماجراهاش صحبت می کرد، من فقط گوش می کردم که یه جریانی رو شرح داد و منم الکی گفتم پس منم میام می بینمش یهو آیکون یافتم، یافتم داد و گفت پس اونم تهرانه:| جریان دروغ بگو و راست بگیر بوده فک کنم.

 

فاطمه میگه اونی که با من زندگی کنه بدبخته، چون من خیلی انرژی دارم و یا می خوام برم بیرون، یا وقتی خونه ام دائم در حرکت و جنب و جوشم و آروم و قرار ندارم! شاید درست میگه واقعا...