تهران، طهران

سالهای سال طهران برای من با چندین واژه معنی می شد که اون واژه ها از این قرارند.

"صبح های بیدار

نان های با کیفیت

سبزی های با کیفیت تر

خانه ی کوچک عمه خانم

انقلاب

کتابفروشی ها

پل ها

شلوغی

راه آهن

سفر

شهر بین راه"

حالا کمی تعریفم تغییر کرده، دیگر تهران به خانه ی عمه ی مامان که صبح ها ساعت 5روزش را شروع می کرد و مرا هم بیدار می کرد و به آغوش می کشید نبود. بیدارم می کرد و دو تایی راهی خیابان ها می شدیم، سبزی تازه می خریدیم و نان گرم، به نانوا می گفت من نوه ندارم. جای نوه م دوستش دارم و آقای نانوا گفته بود چقدر بینی خوشگلی دارد نوه تان، دختر درشتی می شود. ترک است؟ و به ترکی چند کلمه ای نوازشم کرده بود و عمه جواب داده بود نه دخترمان گیلک است، می گویند جدش ترک بوده و نانوا را خاطر جمع کرده بود که روزی قد بلند و درشت خواهم شد، مثل همه ی عمه های مادرم... حالا که بیست سال از آن روز می گذرد من خوب می دانم حدسشان چقدر غلط بوده..." 

عمه می گفت زرنگ ترین دختری هستم که به عمرش دیده و من سحر خیز ترین خواهم شد، که حالا می دانم هیچ وقت سحرخیز نشدم، عمر سحر خیزیم تا 6سالگی بیشتر دوام نداشت.

و حالا تهران، برای من اینطور معنا می شود:

" تعدادی دوست

خیلی دوست

ندیده

و حتی دیده،

گردش

سفرهای مجردی

کنسرت

باران های رگباری به وقت حضورم

خوش گذرانی فرط

محرم

و تاسوعا و تاسوعا

و پاییز

و زمستان

و بهار 

و تابستان

و چای های نذری

و دسته های پشت هم

و گوسفند های قربانی شده

و خیابان یوسف آباد

و کردستان...

و پل کردستان

و پل کردستان

و پل کردستان

و او... 

و خاطراتی محو،

از او "

هیچ وقت نپرسیدم ساعت کاریشان کی شروع می شود، یادم باشد تا زنده ایم سوالهایم را بپرسم. می خواهم بدانم وقتیخانه را ترک می کند و راهی محل کارش می شود پرنده ها جیک جیک می کنند؟ وقتی خانه را ترک می کند اهل محل خوابند یا بیدار؟ 

دلم می خواد برایش بنویسم صبح های ما رخوت است و خواب آلودگی، هوای نم ناک است و صدای پرندگان، نم نم باران است و گاهی صدای رعد و برق...

+ من پاییز 94ش را دیدم، زمستانش را دیدم، تابستانش را هم... و بهار 95 را نیز...

+ چهار پنج ماه گذشته از آن روز که مرا در خودت جای دادی تهران گرامی، سرسنگین شده ایم با هم و من گاهی وقت فکر کردن بهت به چشم غره ای میهمانت می کنم که حتی نمی دانم دلیلش چیست.