حسرتهای احمقانه...

یادم می آید یک روزی که همه دور هم نشسته بودیم من یک بازی راه انداختم با نام حسرت های احمقانه: 

پرسیدند مثلا چقدر احمقانه و برایشان یک مثال آوردم و همه تشویقم کردند برای به راه انداختن این بازی، قرار بود پسرهای جمع هم در بازی مشارکت داشته باشند که من به عنوان بازی راه اندازنده حق خودم می دانستم که مخالفت کنم، پسرها را بیرون کردیم از اتاق و دور هم نشستیم. قرعه به نام میم افتاد، کمی فکر کرد و گفت آممم شاید فحش ندادنهای آن روزم به عمه م مثلا، یکی از حسرتهای بزرگ زندگیم ست. 

نفر بعدی ر بود، کمی فکر کرد و گفت حسرت احمقانه ی من نداشتن چند دست سوت.ین ویکتوریا سکرت است، هر دختری باید چند تا از آنها را برای روز مبادا داشته باشد. 

نفر بعدی میم شماره ی دو بود، گفت حسرت احمقانه ش این است که در دوران دوستیشان هیچ وقت شیطنت نکردند و یواشکی نداشته اند، حالا که زن و شوهر شده اند حسرتش به دلشان مانده!!! 

نفر بعدی پ بود، گفت حسرت احمقانه ش این است که چرا 7میلیون از پولش را داده به دوست پسر احمق سابقش!!! و نکرده چکی چیزی از آن موجود ملعون بگیرد.

نفر بعدی میم بود، میمی که مگهان بود، چند ثانیه فکر کرد و با خودش گفت فکر کنم احمقانه ترین و عاقلانه ترین حسرت زندگیم یکی باشند، انگار هم احمقانه ست و هم واقعی ترین حسرت تمام زندگیم... آن هم حسرت آن روزیست که آنقدر صادقانه و کودکانه آمده بود و به من نگاه کرده بود و گفته بود که حس می کند دلش برایم تنگ شده و چقدر دوستم دارد و در کمال ناباوری تمام دنیایش را گرفته ام انگار و من در حالیکه در دل و جان و ماتحتم حتی، جشن و سور و سات به پا کرده بودند، بی هیچ حرکتی ناشی از خوشحال بودنم لب به سخن گشوده و یک ممنون، اما چقدر بهت نمی آید این حرفها و... را نثارش کردم، حتی نکرده بودم لبخندی بزنم...

به اینها فکر کردم، فقط فکر کردم و دلم نخواست کسی از جدی ترین حسرت زندگیم چیزی بداند و به آنها تنها فکر کردم، اما احمقانه ترین حسرت زندگیم را اینطور به زبان آوردم:

"ول کردن زبان آلمانی بزرگترین حسرت زندگی من است! بله بله فکر کنم احمقانه ست، چون می توانم ادامه بدهم و نمیدهم، پس حسرتی احمقانه ست"

+ و بعد تا شب با خودم فکر کردم یعنی تمام شرکت کننده های بازی مثل من در دلشان چیزی بود و بر زبانشان چیز دیگری؟!

+فردا که بیاید 6ماه از روز تولدش گذشته و این یعنی پیش به سوی تولد دوباره و تبریک دوباره... سرازیری عمر و گذران روزها و...

+ ای کاش تولد امسالش مثلا طور دیگری باشد، یک طور خوبی که هردویمان دوست ترش داشته باشیم، نه مثل پارسال که من بی روح و بی جان تبریکی خشک و خالی بدرقه ی راهش کردم و به "تولدت مبارک میوه ی تابستانی" اکتفا کردم. ای کاش مثلا امسال روز تولدش یک طور دیگری، یک طور بهتری یا اصلا یک طور خیلی خیلی بهتری باشد. 

+ ای کاش هیچ کس مثل من احمق نباشد که حسرت حقیقی زندگیش آنقدر احمقانه باشد، که رویش نشود به احدی از آن بگوید و ای کاش هر روز عمرش ای کاش نباشد که چرا نکرده آن کاری که باید و چرا نگفتی آنی را که باید و ... (شارژ گوشیم همین حالا که نگارش پست را تمام کردم، سال تولد اوست، به فال نیک بگیرم یا باور کنم این عدد همه جای دنیایم را گرفته که دقم بدهد و حسرتم را پررنگ تر کند؟)